رئیس جمهور روسیه جمعه گذشته با امضای فرمان الحاق رسمی چهار منطقه اوکراین (لوهانسک، دونتسک، زاپروژیا و خرسون) به خاک کشورش عملاً آینده جنگ در این منطقه از جهان را غیر قابل پیش‌بینی‌تر از قبل کرد. حال پرسش این است پس از اقدام ولادیمیر پوتین آینده بحران به کدام سو خواهد رفت؛ شعله‌ورتر می‌شود یا اینکه به آرامش نزدیک خواهد شد؟
باید توجه داشت از آغاز تهاجم روسیه به اوکراین یکی از مباحثی که نگرانی‌ها را درباره دامنه‌دار شدن بحران و حتی تبدیل آن به درگیری اتمی برمی‌انگیخت نیافتن راه‌حلی میانه برای پایان دادن به تخاصم بود به‌گونه‌ای که دو ولادیمیر از آن رضایت داشته و احساس پیروزی کنند. اتاق‌های فکر غربی اذعان می‌کنند ولادیمیر پوتین که عملیات ویژه در اوکراین را نبرد حیثیتی برای امنیت و آخرین راه حل برای مقابله با پیشروی نظامی ناتو به سوی مرزهای کشورش می‌بیند، با گذشت هفت ماه از جنگ اصلاً حاضر نخواهد شد بدون دستاوردی پا پس بکشد چرا که در این صورت وی به عنوان بازنده وجهه خود را در میان مردم از دست داده و عواقب سختی در انتظار او و کشورش خواهد بود. بر این اساس بود که برخی از تحلیلگران غربی از جمله هنری کسینجر، استراتژیست مطرح آمریکایی، از موضوع چشم‌پوشی کی‌یف از بخشی از سرزمین و هبه آن به پوتین و راضی کردن تزارها برای صلح سخن گفتند، موضوعی که البته با واکنش تند ولادیمیر زلنسکی روبه‌رو شد. با وجود این اکنون به نظر شرایط برای روس‌ها خوب پیش رفته؛ آن‌ها بخشی بزرگ و البته مهم و راهبردی از خاک اوکراین با اکثریت روس‌تبار را به خاک خود ملحق کرده‌اند و ظاهراً پوتین حال آن برگ برنده برای نشستن پای میز مذاکره را در اختیار دارد. با وجود این، دستیابی به صلح به این راحتی‌ها نیست. این مشکل از چند ناحیه است. نخست اینکه هر چند پوتین این برگ برنده را دارد ولی خواسته‌های دیگر وی از جمله نپیوستن اوکراین به ناتو و سقوط دولت افراطی زلنسکی هنوز محقق نشده و بعید است تزارها پس از این همه هزینه در جنگ، تا زمان تحقق این اهداف کوتاه بیایند.
در سوی دیگر، زلنسکی است که با پشت‌گرمی غرب هر روز بر کوس جنگ دمیده و حتی از بازپس‌گیری شبه‌جزیره کریمه که چند سال پیش به روسیه ملحق شد سخن می‌گوید. ضلع سوم تأثیرگذار در این معادله، غرب و به‌ویژه ایالات متحده آمریکاست که از ادامه جنگ خشنود است. به همین دلیل باوجود دستاورد پوتین، بعید است شعله‌های جنگ به خاموشی بگراید مگر اینکه تهدید هسته‌ای کرملین، واشنگتن را متقاعد کند عقب‌نشینی کرده و با فشار آوردن به زلنسکی وی را برای گفت‌وگو پای میز مذاکره با مسکو بکشاند.